verdriet in juni (dag lieve Janine...)

In de aula van het crematorium dringen de woorden en klanken door de wolk van verdriet heen.

een oceaan om in schuilen, nooit jaloers te hoeven zijn.

Er zijn van die mensen die je niet vaak hoeft te zien of je hele leven hoeft te kennen, om toch te weten, die hoort bij mij.
zoals Janine.

Samen zouden we mijn eerste creatieve boek maken.
Zij geloofde met een overtuigende vanzelfsprekendheid in mijn creativiteit en de waarde ervan, ook toen ik het zelf even niet kon vinden. Wat anders kan ik doen dan sowieso mijn boek te schrijven, te maken? Ik zal iemand anders moeten vinden die mijn teksten redigeert, maar voel me geïnspireerd door de herinnering aan de enorme scherpe geestigheid van haar pen.

Op de dag van het afscheid kende ik nauwelijks iemand. Haar vader herkende ik van de foto van Facebook. Ik voel nog hoe de schrik om mijn hart sloeg omdat hij (via Facebook) mijn ‘juiste adresgegevens’ vroeg. Een stem schreeuwde in mijn hart. Neeee! laat het niet daar voor zijn, laat het voor een leuk feest zijn omdat ze toch weer beter is geworden…