verdriet in juni (dag lieve Janine...)

In de aula van het crematorium dringen de woorden en klanken door de wolk van verdriet heen.

een oceaan om in schuilen, nooit jaloers te hoeven zijn.

Er zijn van die mensen die je niet vaak hoeft te zien of je hele leven hoeft te kennen, om toch te weten, die hoort bij mij.
zoals Janine.

Samen zouden we mijn eerste creatieve boek maken.
Zij geloofde met een overtuigende vanzelfsprekendheid in mijn creativiteit en de waarde ervan, ook toen ik het zelf even niet kon vinden. Wat anders kan ik doen dan sowieso mijn boek te schrijven, te maken? Ik zal iemand anders moeten vinden die mijn teksten redigeert, maar voel me geïnspireerd door de herinnering aan de enorme scherpe geestigheid van haar pen.

Dan beteugelt het volgende lied de stilte.
want zij, zij maakt het verschil…
Dag lieve Janine, wat fijn dat ik je heb mogen kennen.

…